Daar was ze weer, stadsdichter Renée Luth. Tijdens eerdere raadsvergaderingen tijdens de coronacrisis was ze al vaak van de partij met coronagedichten. En bij het begin van het Voorjaarsdebat van de Groningse gemeenteraad op woensdag 1 juli stond Luth ook weer in De Oosterpoort om haar gedicht 'Corona-interbellum' voor te dragen.
Laatste latexhandschoenen kruipen uitgeput in afvalbakken
Ziekenzalen ademen weer
Pakken kunnen voorlopig uit
Er klinken weer geluiden in gangen en tuinen
Het podium roept zachtjes of de lampen weer aan mogen
De kunst is bijna opgedroogd
Halflege flesjes ontsmettingsmiddel
staan nog bij ingangen te zingen
Maskers nestelen zich op onze neuzen
Vragenlijsten hikken nog namen en symptomen op
Aarzelend zoeken we de buitenlucht
De stad vult zich opgelucht en afwachtend met voetstappen
Het museum trekt nieuwe blikken open
De Folkingestraat draagt weer toeristen
op gele handen van steen
De Martinitoren voelt zich weer gezien
Wij zwermen weer rond terrassen
Tafels en pleinen als bijenkorven
Maar anderhalve meter blijft tussen onze huiden liggen als een waakse hond
Want er is nog steeds dat rotvirus dat bijt
Wanneer wij handen schudden of strelen
Er zijn spatschermen om ziektekiemen te muilkorven
Tussen onze ademteugen en kussen
huist nog vervreemding
We begroeten lang gemiste ver gezichten
Onze ogen tekenen nieuwe lijnen
We zwaaien naar wie komt en gaat
Hunkeren naar samen en gewoontes
Maar wachten tot tijd
de barsten tussen ons weer zal lijmen
Renée Luth
Stadsdichter Groningen
Gedicht terugkijken (bij agendapunt 1, klik op het filmstrookje)